Waarom zou je niet in één week in de woestijn liggen én bekogeld worden met een sneeuwbal? Misschien omdat het onmogelijk is (of lijkt)? In Peru bleek het wel mogelijk te zijn.

Vorige week woensdag vertrokken we met de bus naar Ica een stad te midden van het zanderige landschap. Daar aangekomen werden we al snel aangesproken door iemand die wel een hostal voor ons wist en ons tours kon aanbieden. Ideaal. We reden naar een oase dat Huacachina heet en vertrokken vanuit ons hostal met een sandbuggie om te gaan sandboarden. De sandbuggie alleen bleek al de moeite waard. Het was geniaal. Het leek meer op een nieuw uitgevonden achtbaan. We reden met flink wat vaart over de grote zandduinen waardoor je flink door elkaar werd geschud. Aangekomen bij wat mooie heuvels konden we de boarden onder onze voeten plaatsen n een poging doen tot snowboarden. Het viel mij eerlijk gezegd alles mee. Niet dat ik na een aantal keer vallen niet helemaal onder het zand zat, maar enkele keren ben ik toch staande gebleven (wat meer is dan ik had durven hopen). Wat men hier nog wel even zou kunnen uitvinden zijn de liftjes. Ik had niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn om elke keer naar boven te lopen in het mulle zand. Maar wat hebben we een lol gehad!

De volgende dag was Paracas aan de beurt. Dat lag al aardig op de route terug naar Lima. In Paracas bezochten we per boot de Islas Bellestas. De wind en de zee hebben in die eilanden allemaal tunnels gemaakt wat er best indrukwekkend uit ziet. Daarnaast zijn daar ontzettend veel dieren te zien. Zoveel vogels heb ik niet vaak tegelijk zien vliegen, ik hield behoedzaam mijn capuchon maar op mijn hoofd. Ook lagen er zeehonden lekker te luieren op de rotsen en maakten pinguïns het plaatje af.

Na de boottocht hadden we natuurlijk wel trek. Ik had echt zin om nog een keer ceviche (vis) te eten. Nou dat kon natuurlijk wel alleen vond ik die 30 sol een beetje teveel van het goede. Maar het bleek maar weer dat ze het niet zo nauw nemen met de prijs. Voor 10 sol kreeg ik ook een flink bord vol. Niet verkeerd :)

Vrijdag vertrokken we naar Huaraz. Naarmate we dichterbij kwamen voelde je de temperatuur veranderen. Eenmaal in Huaraz vond ik het maar vreemd. De Peruanen leken niet in dit klimaat te passen. De woestijn van Ica of het tropische Iquitos past er veel beter bij. Maar nee, het bleek wel dat ook in Peru mutsen en sjaals erg aangenaam kunnen zijn.

Omdat Huaraz echt wel hoog ligt gingen we eerst een plek bezoeken waar je niet veel voor hoefde te lopen. Het bleek wel nodig te zijn om te acclimatiseren. De plek heet Pastoruri. Na een tijdje in een bus gezeten te hebben was het slecht 45 minuten lopen naar de top. Zodra ik uit het busje stapte merkte ik echter dat ik echt last had van de hoogte. Ik heb daarom maar lekker op een paard gereden. Op de top werd de sneeuwbal gegooid. Het was een mooi uitzicht, maar het bleek niets in vergelijking met de volgende dag.

De volgende dag vertrokken we namelijk in alle vroegte richting laguna 69. Het was slechts een paar uur rijden, maar toen waren we er nog niet. Het zou drie uur lopen zijn naar het meer, en weer drie uur terug. De eerste drie uur lopen vielen niet echt mee. Die uren bestonden namelijk vooral uit omhoog lopen en dat is toch lastig als je hoog zit en minder zuurstof tot beschikking hebt dan je wel zou willen. Toch was het allemaal de moeite waard. Tijdens de wandeling maakte het niet uit waar je naar keek, het was allemaal prachtig. Er waren gigantische ijsbergen, heuvels, watervallen, kabbelende riviertjes en loslopend vee. Soms hoorde je niet meer dan het riviertje en fluitende vogels. Het was naast vermoeiend ook heerlijk om daar te lopen. Maar het was nog niets in vergelijking met de eindbestemming. Tussen de ijsbergen lag laguna 69. Het helder blauwe meertje was echt gaaf en samen met de ijsbergen vormde het een prachtig gezicht.

Na de zoveelste busreis waren we weer terug in Lima.

Gisteren zijn we naar het strand gegaan en kwamen we met het spontane idee dat we wel konden gaan surfen. Of beter gezegd een poging daartoe doen. Ik had niet kunnen bedenken dat het me na veel vallen zou lukken. Maar uiteindelijk had ik de slag toch te pakken. Ook dat was een leuke ervaring.

Vandaag heb ik niet veel meer gedaan. Wel heb ik mijn koffer alvast gepakt, want morgen vertrekt ons vliegtuig naar Nederland. Ik kijk er naar uit om jullie weer te zien!